Twee monniken waren samen op reis.
Aan de oever van een rivier zagen ze een vrouw zitten huilen.
Een van de monniken vroeg haar bezorgd wat er aan de hand was.
De vrouw antwoordde: “Ik moet de rivier oversteken, maar ik kan niet zwemmen. Ik ben bang dat ik verdrink.”
Zonder te aarzelen pakte de monnik haar op en droeg haar naar de overkant. Daar legde hij haar voorzichtig neer.
Zij bedankte de monnik hartelijk voor zijn hulp.

De monniken liepen verder en de tweede monnik vroeg de eerste: “Hoe kon je dat nou doen? We hebben de gelofte van armoede en kuisheid afgelegd. Het is zelfs verboden tegen een vrouw te praten. Laat staan haar aan te raken.”  De eerste monnik luisterde en antwoordde rustig: “Toen ik aan de andere kant van de rivier kwam, heb ik haar neergelegd. Waarom draag jij haar nog steeds bij je?”
Wat draag je allemaal met je mee, wat je eigenlijk al lang had kunnen loslaten?